miércoles, junio 20, 2012

por todo esto y mucho más

Por estos 9 meses y pico de aguantarme.
Por no perder la paciencia cada día que llegaba cabreada, cansada o desmotivada.
Por pasar fines de semana conmigo pero sin mi.
Por darme animos cuando no podia más.
Por los regalos sorpresa en los momentos justos, esos que me han hecho llorar.
Por saber que mis cambios de humor no eran permanentes y mis gritos no eran para ti.
Por ocuparte de Tula y de todo durante todos estos días.
Por arreglar el jardin sola o con mi madre.
Por darme tiempo y espacio (sobretodo tiempo)
Por sufrir en silencio mis malos dias.
Por invitarme a esta aventura y seguirme hasta el final incondicionalmente.
Por todo esto y mucho más espero tener toda la vida para pasarla junto a ti y demostrarte día a día todo lo que te quiero...

martes, junio 19, 2012

momentos

Primera curiosidad:
Hoy ha sido un día raro...casi me duermo y no puedo coger el tren. Cuando he estado en la estación ha llegado con 5 minutos de retraso, que son los que necesito para hacer el cambio en sants, pero ha puesto el turbo y listo, he llegado el penultimo día de clase a tiempo.
En el trayecto he tenido un hombre al lado, diria que paquistanes, que se ha puesto a cantar/rezar (susurrando) y me he transportado a pies del tajmajal o algun sitio mistico...y cuando ha parado he abierto los ojos y ya estaba en mi parada.

-------
Segundo momento:
Subia yo por rambla catalunya y de repente, en medio de la rambla un grupo de unas 10 personas,con vestidos estilo japo haciendo una sesión de tai-chi como si estubieran en medio de un claro en un bosque de bambus...realmente era relajante verlos. Ver como en pleno centro de una ciudad se puede crear un clima tan zen...

-------

Tercer momento:
He seguido subiendo(prohibiendome entrar en qualquier tienda) y en una es quina veo, en un colmado, una publi de ZICO, una agua de coco, paso de largo, vuelvo atras, entro a mirar el precio, flipo con la cantidad de cosas que tienen, pero lo mejor es la variedad de aguas, como unas 30! Llego a la mini nevera del agua de coco, la miro, pregunto y...compro,pero una que tiene aroma a mango...INCREIBLE


-------

Casi llegando a mi destino, me paro en una panaderia/cafe que me tiene enamorada compro un panecillo de queso, paqa mi princesa y un 'pain au chocolat' y nuevamente me transporto a mi infancia, cuando mi madre me mandaba de vacaciones a los Alpes con mi tia. Esa casa era especial, era donde habian nacido mi madre y mis tios, era una casa con encanto. Y en la parte de abajo había una panaderia y permanentemente olía a pan, mantequilla y chocolate, y para desayunar teniamos 'pain au chocolat' recien hecho...

lunes, mayo 21, 2012

me gusta...o quizá me encanta

Me gusta que me quieras sin condiciones.
Me gusta cada mañana cuando te dejo en la cama y sigues soñando.
Me gusta que te gusten mis padres, mis amigos, mi familia...
Me gusta que hagamos planes de ultima hora.
Me gusta cuando me traes regalitos solo para ver mi cara de sorpresa.
Me gusta que hayas hecho de nuestra casa, nuestro hogar.
Me gusta la paciencia que has tenido y tienes conmigo.
Me gusta que te guste todo lo que hago de comer.
Me gusta que tengas energia ilimitada.

Me gusta gustarte,
para amarte y quererte siempre jamás,
quererte sin pensarlo,
sentirlo muy a dentro, tanto que no se cuanto.

martes, mayo 15, 2012

mujeres y más mujeres

Me encantan las mujeres, las admiro a casi todas. Me gusta mirar a las mujeres, como andan, como interactuan, la forma de pensar, como se comportan... La primera de mi lista es mi madre, una mujer valiente que con 19 años dejo su casa de los alpes de Francia, su familia y toda su vida. Para aterrizar en Barcelona con mi padre, un catalán de 27 años que trabajaba de maestro en una coperativa educativa. Mi madre fue valiente, aprendio catalan, trabajo de profesora de francés, de administrativa y de todo lo que surgiera. Tubo dos hijas, una de ellas en Andorra. Volvió, siguió trabajando, siempre al lado de mi padre, siempre pendiente de su familia. Cuido a su padre hasta morir, se tira al suelo para jugar con sus nietos, para arreglar mi jardín o para hacer mudanzas. Esta fuerte, cocina mejor que nadie y nos quiere a todos con locura... No tengo palabras para describir lo mucho que la admiro, lo mucho que la quiero, lo mucho que la hecho de menos cuando se va a pasar el verano a su casita en Francia. Podría seguir y seguir hablando de mi madre o de las mujeres de mi vida, pero a lo que vengo, es que después de pasar más de 8 meses rodeada de 6 mujeres, muy mujeres...No puedo más, me doy cuenta que la paciencia infinita que tengo "normalmente", se esta acabando. Me esta superando, esperar siempre, que se miren en todos los reflejos de todos los cristales, que "ahora este me ha mirado", "que, sabes que me ha dicho este que aquel ha dicho no se que de ti", "que llevo toda la noche estudiando, pero seguro que suspendo"... Será que el estrés me esta afectando más de lo normal o que no estoy acostumbrada a tantas mujeres durante tantas horas y tantos meses... En fin que con mi princesa tengo un tesoro que no cambio por nada!!!!

miércoles, abril 11, 2012

sueños, temores y realidades

Hoy he dormido fatal, he soñado entre sueños. He hecho el intento de levantarme cuatro veces a horas intempestivas. He soñado que llamavan al timbre, que tenia miedo. Que mi madre me llamaba al mobil para darme una mala noticia. Que los que llamavan al timbre conseguian entrar y tenia miedo. Me he despertado, he mirado la hora...3:45h, sigo durmiendo, tengo sed. Vuelven los que habian entrado, me paralizo, me agarro a mi princesa, me coge, me susurra que duerma, que no pasa nada y que me quiere... Me duermo

miércoles, marzo 21, 2012

FERRAN

Segurament una dia com avui,agafaveu les maletes i el gos, i tiraveu cap a Andorra. On se'n havien anat a viure la Marie i el Jordi. L'anna, ja tenia quatre anys i esperava amb ganes la meva arribada. Pel que m'han explicat va ser un març nevat, però a vosaltres no us va impedir pujar, segurament les ganes i el fet de compartir el meu naixement, us van poder.
Com ès evident no tinc cap record d'aquell 24 de març, però va ser el dia en que el Ferran i jo ens vam coneixer. Des d'aquell moment ens va lligar un feeling especial. Per mi va ser com un Tiet, un referet a la vida. Recordo el dia que es va morir la tieta, ens vas agafar a l'Anna i a mi i vam anar al piza world a sopar! Tu odiaves anar a restaurants, sempre deies que com a casa enlloc.
Tambè recordo el projecte de 1r de batxillerat,una nevera amb cel-lules Peltier, un projecte d'11, de fet era un projecte de primer de física, però en tot el que et demanava hi posaves cos i ànima. Hi dedicaves totes les hores del món i tot l'esforç.
El que més feliç em va fer, va ser un dissabte al vespre,descobrir que tenies la casa plena de llibres del cole. Llibres que ni jo savia que existien. Vas comprar tots aquells llibres per entendrem, per saber que sentia...i això no es pot pagar ni amb tot l'or del mòn.
Molt sovint sentia que era la filla que no havies tingut, que amb mi feies coses que nomès eren dels dos.
Recordo com si fos avui, quan em van trucar per dirme que estaves a l'hospital. No vaig trigar ni una hora en plantar-me a la porta de la teva habitació. Estaves amb un pijama blau, assegut a la cadira, com si alló no anés amb tu. Et vaig fer dos petons(mai ens donavem petons) i em vas explicar que en un parell de dies tornaries a casa...
Ja no hi vas tornar, el teu cor va dir prou desprès de l'intervenció

miércoles, enero 11, 2012

BCN-SITGES 19:55h


Digamos que cada tarde cuando subo al tren, ya oscuro, me entran unas ganas terribles de escribir (será la edad). Estas ganas me son familiares ya que cuando tenia 12 años empecé a entrenar en un equipo que estaba a unos 40km de mi casa. Así que 3 veces por semana cogía el tren y me acostumbré a escribir durante los trayectos.
De hecho en aquella época me carteaba con una profesora de catalán de la que me acabe enamorando(como no). Cuando ella se traslado de instituto yo seguí escribiendo en una libreta con tapas verdes, que si mal no recuerdo sigue en casa de mi madre, olvidada en algún cajón.
Siempre he pensado que el tren es uno de los mejores sitios para inventar historias, fabular con la gente o hacer estudios sociológicos. Porque cuando coges el tren cada día a la misma hora y en el mismo vagón hasta puedes entablar relaciones "ferroviarias" que son aquellas con la gente que solo ves en el tren. Aquellas personas que aún no conoces pero que el día que no están te das cuenta y piensas: "¿tendrá fiesta?; ¿quizá esta enfermo?; ¿vendrá mañana?"...